خشم! وقتی فرصت ابراز ندارد…
بارها نوشتم و پاک کردم…
اما یادمان باشد، آن چه که پشت سر گذاشتیم صرفا غمی بزرگ نبود، که برایش سوگواری کنیم و سعی در تبدیلش به کار بزرگ داشته باشیم.
خشمی بزرگ بود که می توانست با همدلی و عملکرد درست مسئولین، تغییراتی بزرگ را به همراه آورد. اما فرصت ابراز نیافت و هیچ صاحب منصبی حاضر نشد با قرار دادن خود در معرض آسیب پذیری و نشان دادن کمی همدردی، این خشم را تبدیل به تغییری ساختاری و اعتمادسازی مجدد کند. تنها کاری که انجام شد کوبیدن بر طبل تفرقه و نفاق توسط رسانه ملی بود تا از یک درد ملی، یک دوقطبی سیاسی بسازد.
و تنها کسی که خشم را می شناسد می داند، خشمی که تجربه و در مسیر درست ابراز نشود، یا تبدیل به پرخاشی می شود که پیامدش جز ویرانی و خرابی و کشتار نیست یا به خود برمی گردد و به انفعال، افسردگی و حتی خودکشی می انجامد. چیزی که در میان مدت و بلند مدت نه به نفع مردم است، نه حاکمیت، یک بازی دوسر باخت…
مانی_مظفری (صرفا کامنت هایی که شامل توهین شخصی هستند پاک می شوند)
